Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Στο «σύγχρονο» ελληνικό σχολείο ακόµη κυριαρχεί η παθητική διδασκαλία (χωρίς παιχνίδι και ψυχαγωγία) αλλά και η µετωπική (µε συγκεκριµένη διάταξη θρανίων προσανατολισµένων προς τον πίνακα ή την έδρα του παιδαγωγού). Τέτοιες διδασκαλίες, όµως, εντείνουν τα νεύρα των παιδιών, τα κουράζουν και τα εξαντλούν ψυχικά.
Πώς µπορεί ένας παιδαγωγός να διαφοροποιήσει αυτήν τη µορφή διδασκαλίας; Μπορεί µέσα από ευχάριστους και δηµιουργικούς τρόπους να µετατρέψει το στείρο περιβάλλον µιας σχολικής τάξης σ’ ένα χώρο γεµάτο οξυγόνο, χαρά, ευτυχία, φαντασία, δηµιουργία και γνώση;
Μπορεί να εµπνεύσει τα παιδιά ώστε να συνεργαστούν, να µάθουν, να επικοινωνήσουν, να συγκινηθούν, να ονειρευτούν και να διασκεδάσουν;
Μπορεί να το πετύχει. µε τη δύναµη του Θεάτρου και των ρόλων του. Το θέατρο αγκαλιάζει, αναδεικνύει και περιθάλπει.
Τα θεατρικά παιχνίδια, οι αυτοσχεδιασµοί, οι ρόλοι, οι δραµατοποιήσεις, τα θεατρικά σκετς, το θεατρικό αναλόγιο, η παντοµίµα, οι µάσκες, το κουκλοθέατρο, το θέατρο σκιών, είναι µερικά µόνο από τα πολλά εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ο παιδαγωγός ή ο εµψυχωτής για να πετύχει τους στόχους του. Μέσα απ όλα αυτά, «µυεί» τα παιδιά σε µια πιο ανθρώπινη προσέγγιση της µαθησιακής διαδικασίας, µετατρέποντας την τάξη και το σχολείο σε εργαστήριο δηµιουργικής έκφρασης και πηγή γνώσης.

Η παιδαγωγική αξία της θεατρικής τέχνης µέσα στο σχολείο είναι αναµφισβήτητη.